Wave, 2019
- Medium: Industriële restanten, lijm
- Afmetingen: 50x49x30cm + sokkel 60 x 60 x 80cm
DE ARTIEST: JOKE RAES
Van een witte galerij ruimte tot het Amazonewoud, van Japan tot een atelier in Gent: het artistieke parcours van kunstenares Joke Raes is allerminst rechtlijnig te noemen. Met een grote nieuwsgierigheid naar de band tussen mens en natuur bewandelt ze een pad even fascinerend en veelvormig als haar kunstwerken. Aanvankelijk volgde Joke Raes de toneel-opleiding van Dora van der Groen aan Studio Herman Teirlinck. Daarna een masterstudie beeldende kunst aan Sint Lucas, een bachelor textiel en ten slotte behaalde ze een postgra-duaat aan het HISK.
Sinds 2016 heeft ze haar atelier in Gent. Afgelopen jaren ontwikkelde ze haar werk tijdens verschillende artist-residenties in het buitenland. Als beeldend kunstenaar is ze gedreven: ze maakt tekeningen, aquarellen, keramiek, installaties, performances en sculpturen. Allemaal hebben ze voor haar een even grote kracht. Haar oeuvre is een organisch geheel: soms komt de tekening voor het ontstaan van de sculptuur, maar even vaak is het anders-om. Dikwijls bepaalt het concept het medium, maar evengoed gebeurt het dat ze op zoek gaat naar de limieten en tactiele mogelijkheden van het materiaal en dit de uitkomst van het kunstwerk bepaalt.
Wie haar werk naderbij bekijkt duizelt van de detaillering: elk werk is met grote aandacht gemaakt, verraadt obsessie met het oppervlak en alles wat daarachter ligt. Haar organische beeldtaal is die van het amazonewoud, van de woekerende, wriemelende natuur waarin de mens één soort is te midden van honderdduizenden andere – en toch slaagt Raes erin om het overzicht te bewaren, alsof ze de facetogen van een libelle heeft geleend om ook in volle vlucht nog precies te weten waar ze zich bevindt. Ze verdwaalt niet in de labyrintische lijnen van een tekening, lijkt niet te aarzelen als ze duizenden plastic tandenverlijmt – of haakjes, wat zijn het, deze kleine overgebleven industriële elementen die naadloos passen tussen de veren, de wilgenkatjes en de plantenzaden? Alles krijgt een heldere structuur, een afgeronde vorm die de kijker in staat stelt een eigen verhaal te construeren. Telkens gaat ze op zoek naar dualiteit, spanning en ook balans binnen een beeld.